O HOME DO CALCETIN

De arteneus.com

Idénticos comezos poden levar a finais ben diferentes, iso pasa na vida e na literatura, e os nosos exercicios co Home do calcetín son boa mostra disto. A nós chegou o principio dun relato con ese título e a proposta era continualo, se queredes saber como nos foi, aquí deixamos tres solucións diferentes á curiosidade do homiño.

De escribiendoporlibre.blogspot.com

Había unha vez un home que vivía nun calcetín. Era pequeniño, pequeniño... Todo o seu mundo era aquel calcetín. Pero os soños que enchían aquel mundo comezaron a se esgotar, o homiño aburríase: os mesmos olores, os ruídos de sempre...

      -Haberá algo fóra do meu calcetín?- preguntábase.

     E empezou a percorrer o seu, ata agora gran espazo. Todo parecía igual, pero, ah! o tempo desfiañara o recuncho da deda gorda ... Unha raiola de esperanza, de luz descoñecida aló ao lonxe, picou a súa curiosidade... Asomou a cabeza e, sen pensalo dúas veces deu pulo e chegou ao chan. Todo era moi grande aló afora.

    -Hai alguén aí!-berrou

     Só o eco respondía: aí, aí, aí...

Todo era descoñecido para el, había unha luz que proviña de moi arriba que o cegaba. O home estaba abraiado pola paisaxe que o rodeaba. Desde o cume da montaña na que estaba podíase ver perfectamente os campos verdes, as casas das aldeas e a xente traballando.  O home tan curioso decidiu baixar pola montaña para ver como era todo, que eran esas cousas que se movían, por que había tanta luz…

Baixou e pronto aclarou as súas dúbidas, pero non era como el esperaba, a xente debía ser cen mil veces máis grande ca el, acercouse a unha ventá e viu como dous nenos pelexaban por un estraño obxecto que tiña forma de persoa, pero que era tan pequeno coma el, ao obxecto non parecía importarlle, a súa cara non cambiaba de expresión, só se limitaba a estar quieto e que os rapaces executasen por el os movementos.

De repente sentiuse un olor, non estaba seguro de que era pero proviña da cociña, unha muller vella berrou forzando a súa voz “A comer!”. Nenos e adultos correron á mesa a sentar. O noso homiño sentiu de súpeto como unhas cóxegas no pescozo ou sería que o estaban agarrando –pensou- , pero daquela xa estaba nun lugar escuro onde tiña como compañeiros dúas moedas e un caramelo pegañento, aquilo facíalle lembrar a súa casa. Máis tarde o neno sacouno do peto do pantalón e pousouno sobre as mans. Preguntoulle acto seguido con cariña de fedello quen era e que facía na súa casa. O home do calcetín respondeulle que non sabía  –e era certo- como acabara nas mans dun neno tan pequeño. O cativo respondeu a berros que non era pequeño, que pequeno era o noso homiño   -e tamén era certo-.

O home do calcetín tratou de ignoralo, pero foi inútil o neno comezou a xogar con el coma cun boneco, ao homiño tanto movemento non lle gustou, comezaba a marearse, así que colleu e mordeulle a man. O neno berrou pero debeu facer efecto a trabada porque o  pousou suavemente sobre a mesa da cociña e fíxolle máis preguntas, ás que o home foi respondendo. Díxolle que vivira sempre nun calcetín e que por iso todo lle parecía estraño. O neno pareceu comprendelo, fitouno seriamente e díxolle : “Eu sei onde hai máis coma ti” . “Máis coma min que?” –Pensou o home sorprendido-.

O rapaz pediulle que o seguira e á noitiña, levouno debaixo dunha ponte, comezou a facer un ruído raro coa boca e miles de persoas coma o home do calcetín xurdiron de non se sabe onde. O homiño despediuse do seu amigo xigante e marchou cos seus que rapidamente o acolleran.

- Riiiinnnngggg!

- Mamá! Tiven un soño fantástico soñei que vivía fóra do calcetín. Había familias, casas, terras, animais…

- Que parvada! Anda home, deixa de soñar, iso non existe, fillo, fóra do calcetín non haberá nada ou será todo horrible.

Eva Feijoo (2º ESO A) 

De clubcaza.com

        Había unha vez un home que vivía nun calcetín. Era pequeniño, pequeniño... Todo o seu mundo era aquel calcetín. Pero os soños que enchían aquel mundo comezaron a se esgotar, o homiño aburríase: os mesmos olores, os ruídos de sempre...

      -Haberá algo fóra do meu calcetín?- preguntábase.

     E empezou a percorrer o seu, ata agora gran espazo. Todo parecía igual, pero, ah! o tempo desfiañara o recuncho da deda gorda ... Unha raiola de esperanza, de luz descoñecida aló ao lonxe, picou a súa curiosidade... Asomou a cabeza e, sen pensalo dúas veces deu pulo e chegou ao chan. Todo era moi grande aló afora.

    -Hai alguén aí!-berrou

     Só o eco respondía: aí, aí, aí...

A sala estaba alumeada pola luz do sol que pasaba a través do vidro das ventás. O pequeno home quedou abraiado por este fenómeno, xa que nunca vira directamente a luz do sol, sen filtrarse entre os fíos da tea do gastado calcetín. Ao fondo atopou unhas escaleiras, polas que descendeu bruscamente. Atravesou un par de estancias, ata que chegou ao xardín da casa.

-Isto é incrible! Que cantidade de cores! – exclamou cun sorriso de orella a orella.

No xardín atopou cousas que nunca alcanzara a imaxinar: as flores cos seus doces aromas e esas cores fascinantes, as árbores e os seus froitos...

A fina brisa que percorría o lugar encheu os pulmóns do pequeno home, atrapándoo cos seus agarimos.

No medio do xardín había un estanque de auga cristalina no que un parrulo gozaba da calor do sol. O home vía o parrulo coma un monstro xigantesco sacado dalgún conto ou lenda infantil.

Xa entrada a tarde, o dono da casa regresara e o home pensou se marchar a descubrir as marabillas que agardaban aló ao lonxe ou volver ao calcetín de todos os días.

Saíu rapidamente da casa antes de que o dono o atopase. Ao virar a cabeza contemplou como a porta se pechara. Comezaba a súa aventura.

Pola noite descansou nunha parte do monte libre de árbores. Estivo impresionado ao ver as estrelas co seu cálido alumeo na fría escuridade da noite. Xa non aguantaba máis tempo esperto, así que pechou os ollos e dispúxose a durmir.

Un tremor espertouno no medio da noite. Mirou con espanto o ceo cuberto por nubes negras coma o carbón. Ata que, de pronto, xurdiu da nada unha luz intensa e de forma irregular. Un lóstrego. Segundos despois, un son espantoso bota atrás o home de tan forte que foi o susto.

Saíu correndo en dirección á casa na que vivira ata a tarde do día anterior. As pingas, ou máis ben riadas de chuvia, dificultaban o regreso ao fogar. O camiño estaba cortado pola auga. Pero o home ideou un plan. Colleu unha folla no chan e un pequeno pau, botou a folla á auga e subiu nela, empregando o pau como remo. Baixou minutos despois e pisou terra firme. Estaba xusto detrás da casa. Por iso tivo que entrar pola porta de atrás do xardín, que aínda non visitara e que por sorte estaba aberta.

Ao entrar atopou unha desagradable sorpresa...

-Un can! –exclamou mentres corría ao interior da casa.

Regresou de novo ao interior da vivenda e meteuse outra vez no calcetín. Grazas á calor da cheminea secou rápido.

-O mundo exterior é un perigo, prefiro o meu calcetín –dixo para si.

E estivo feliz o resto da súa vida no calcetín (con algunha que outra visita ao xardín)

Enrique Cardero (2º ESO A)

        Había unha vez un home que vivía nun calcetín. Era pequeniño, pequeniño... Todo o seu mundo era aquel calcetín. Pero os soños que enchían aquel mundo comezaron a se esgotar, o homiño aburríase: os mesmos olores, os ruídos de sempre...

      -Haberá algo fóra do meu calcetín?- preguntábase.

     E empezou a percorrer o seu, ata agora gran espazo. Todo parecía igual, pero, ah! o tempo desfiañara o recuncho da deda gorda ... Unha raiola de esperanza, de luz descoñecida aló ao lonxe, picou a súa curiosidade... Asomou a cabeza e, sen pensalo dúas veces deu pulo e chegou ao chan. Todo era moi grande aló afora.

    -Hai alguén aí!-berrou

Só o eco respondía: aí, aí, aí...

O que o rodeaba era un salón, para el un espazo descomunal: sofás, cadeiras, mesas... todo alí tiña proporcións sobrehumanas. Proseguiu o seu camiño polo salón cando de repente viu algo acercarse a el a toda velocidade. Cando o tivo case pegado viu que era un can cunha espesa pelaxe da cor do acibeche e uns ollos coma pratos. O homiño morto de medo non sabía que facer nin que dicir, sen darse de conta comezou a berrar:

- Socorro, socorro, socorro!

Ante semellante berridos o can comezou tamén a ladrar, asustando aínda máis o noso homiño que parou de berrar cando escoitou unha pasadas que facían que o chan retumbara.

Pola porta entrou unha meniña loura cunha boneca nos brazos. Para el aquela meniña era un xigante, pero a súa beleza engaiolouno. Non podía parar de mirala nin un segundo, olvidouse completamente do can e do medo que lle tiña. A meniña acercouse a eles. Canto máis cerca a tiña máis o impresionaba. Ela estrañada de ver ese ser que ata daquela só vira nos contos quedouno mirando sen mover un músculo. El non sabía que facer, estaba nervioso pola presenza dela e esvarou e caeu ao chan. A nena sorriu cando o viu caer. El pensou que era o sorriso máis doce que vira en toda a súa vida, aínda que poucos tiña visto, dado que era a primeira vez que saía do calcetín. A meniña, con moitísimo coidado, colleu o homiño entre as súas mans. El cada vez máis nervioso dixo:

- Bos dí... días prin...cesa debo, debo presen... presentarme, son Azul... Azulón o Magnífico.

Ela polo que tatexaba non podía parar de rir. O homiño avergoñado acabou por rir tamén.

A porta abriuse, eran os pais da nena. Ela correndo gardou o homiño no peto con moito xeito. De alí en diante ela coidaríao coma se fose o seu máis prezado ben. Que máis podería pedir Azulón, a súa princesa coidaría del para sempre.

Sara Díaz (2º ESO A)