A
anaconda-güió ten paciencia infinita. Se ole becerro á beira do río, bótase a
durmir tranquila. Na punta do rabo ten un cono invertido, groso, un funil
duro que serve para atar. A serpe procura unha raíz no fondo, dálle unha volta
ao rabo e ata forte. Despois agarda e dorme. O becerro ha ter sede algún día. O
facendeiro vacía toros de pau e pon sal aquí e acolá. Ao becerro
novo gústalle lamber o sal. Logo bebe, bebe, bebe. A güió sábeo. Cando o
becerro entra no lameiro vai desconfiado. A primeira vez a serpe non se move. O
tempo vai dando confianza. Un día o
becerro entérrase na lama e vai saíndo pausado, lento, tranquilo. Aí é
cando a güió vén pouquiño a pouco
esvarando no fondo, desde atrás, no lusco e fusco do serán. O becerro non se
apercibe de nada. De súpeto, sente a corda da forca no pescozo: é a anaconda-
güió. Dá unha volta á gorxa do animal e crava os dentes feros no fuciño, nas
mesmas fontes do respiro. O becerro apavorado turra de si sen folgos. A
serpe estira ata facerse delgada coma un fío. O becerro empurra para diante.
Brúa. Volve atrás. A serpe encolle como goma mol. Horas de estira e encolle ata
que o becerro mete o belfo no
fango. A anaconda envolve, envolve, envolve. E tritura. Quebra óso a óso.
Despois engole o animal enteiro. Sen présa. O tempo non conta. Xa mo dicía
Vicente Anzola, o compañeiro: reloxo na selva é tempo perdido.
A. Avilés de Taramancos, Nova crónica das Indias
Hoxe volvín traballar con este texto. Había xa un tempo que non botaba man del e ocorréuseme presentárvolo como un agasallo. Case me dá a risa, porque, a verdade moi navideño non é, pero éme igual. Haberaos máis adecuados, non teño dúbida, pero non terán nin a súa maxia nin a súa fermosura.
Que os reloxos sexan para todos vós tempo perdido neste nadal!
