DE CABRAS E DE ROTUS

alt1040.com

O binomio fantástico é  unha técnica de creación literaria que nace da asociación entre dúas palabras que debe resultar  estraña, insólita. Canto máis afastada sexa a relación, mellor, para que a imaxinación se poña en movemento. Deste xeito o explicou Gianni Rodari na súa Gramática da fantasía. 

O mellor método para atopar esas palabras é o azar. Na aula, nós, fomos dicindo palabras uns atrás dos outros, por suposto sen saber para que, e de repente alguén dixo "cabra" e outro a seguir "rotulador". O binomio estaba creado, só tiña que rolar a fantasía.

artelista.com

“Filloas, cabras e rotus”

Estaba sentada na cadeira do meu cuarto, intentando facer os deberes. Para cando rematase xa serían as nove e media, pero aínda tería un pouco de tempo para estrear o novo encerado. Era branco, de plástico, moi pequeno e levaba no lado dereito un rotulador. Pensei durante un anaco que debuxar, pois se quería estrealo tiña que ser cun debuxo fermosísimo, pero, como non se me ocorreu outra cousa, debuxei unha cabra, simplemente.

Cando comecei o trazo, o rotulador deume un chimpo nas mans e del emerxeron unha chea de faíscas , moi pequerrechas e de moitas cores. Pensei que toleara polo sono que tiña, pero non foi así. Cando acabei o debuxo, a cabra saíu do encerado, branca e coa mirada perdida.

Collín aire moitas veces, que lle diría á miña nai? E onde ía gardala? Pensei rápido e volvín coller o rotulador, debuxei unha gaiola moi grande, o suficiente como para que entrase a cabra. En canto apareceu a gaiola, a cabra meteuse dentro e a porta pechouse, eu tivera a molestia de debuxarlle unha cunca con auga e comida, pero para a miña desgraza a cabra comezou a emitir sons que non son quen de explicar, pero semellaban berros, berros altos e demasiado estrondosos para a miña habitación. Agora si que estaba aviada!, que ía facer? A gaiola era moito máis grande cá cabra e xa podía oír os pasos da miña nai achegándose.

Debuxei un cadeado cunha chave e púxenllo á porta do cuarto, miña nai tentou entrar, pero foille inútil, preguntoume se estaba estudando e díxenlle que si. Os seus pasos afastáronse. A cabra estaba sentada na gaiola, mirándome expectante por ver que facía. Collín o rotulador e pensei que podía facer para saír daquel lío. Debuxei unhas filloas de chocolate, non podo pensar se estou famenta. A cabra deu un par de couces no chan da gaiola e achegouse a min todo o que podía. Quería as miñas filloas! Deille dúas, e se non estaba satisfeita, que se amolara, eu tamén tiña fame.

Cavilei durante moito tempo e decidín abrir a gaiola, a cabra sentou ao meu lado. Meee! –beou a cabra-. Cala, ou queres ter que irte! –díxenlle- A cabra mirou as filloas e Meee –beou moito máis alto-  Vale, tómaas, pero cala, por Deus! Me! –Dixo moi baixiño-, tomeino como un “grazas”. Se quería librarme dela, tería que esperar a que miña nai durmise e saír pola porta de atrás.

Xa eran as once e a miña nai roncaba. Collín a  cabra e ateille unha corda ao pescozo. Saímos amodo, intentando non facer ruído. Eu levaba o encerado e o rotulador nunha bolsa, por se acaso tiña que debuxar, eu que sei, unha ponte para cruzar o río ou algo polo estilo.

Cando chegamos á fraga sentei no chan, de camiño tivera un par de ideas, pero facer cabra de cea parecíame algo cruel. O animal lambeume a cara, aínda ía ser que non quería marchar!

Xa está! –berrei- Collín o rotulador e o encerado, se co rotulador podía traer a cabra, cun borrador podería gardala e traela cando me petase. Xenial, así non terás que irte! Agarrei un trapo que estaba nunha póla, pero antes rodeei a cabra cun círculo, nun debuxo do encerado. Borrei e a cabra desapareceu. Fixen unha proba para traela de novo e saíume ben.

Así, todos os venres ceo filloas de chocolate cun rotulador e unha cabra. 

Tamar Rodríguez (2º ESO E)

Casas e árbores , Mª Antonia Dans

Sen título posible

Ía un bo día, un deses días de primavera tan alegres, e o pastor ía asubiando polo monte, acompañando as súas cabras, aínda que xa tiñan o camiño ben aprendido.

O pastor tiña moitas e sobre todo, moitos tipos de cabras: negras con pintas brancas, brancas con pintas negras... pero, por estraño que pareza, só unha era totalmente branca e como o home era de mente sinxela, con todo o atino do mundo chamoulle “Branquiña”

Pola outra parte da historia, a de Branquiña, pouco hai que contar, salvo que ela quería, desde que se viu a única sen manchas, ser pinta como as demais. Intentouno manchándose, mollándose e mesmo rañándose contra unha árbore queimada, pero só vía solución nun rotulador permanente.

Cando o encontrou púxose moi contenta, pero despois pensou: “Como o collo e me pinto?” Foi xunto o pastor e díxolle que a pintase, pero estrañamente o pastor mirou para ela e non lle fixo caso, coma sempre.

Que quererá esta agora que non para de bear cara a min –pensou o home. Como Branquiña tampouco o entendía moito a el, seguiu beando cada vez que pasaba por onda o pastor, pero se algunha vez conseguiu que a entendese nunca o saberemos.

Antón Seoane (2º ESO E)

Imaxe do blog de Nádia D.

Como Ink coñeceu a Rosario

Bos días. Chámome Ink. Son amante do debuxo. Paso todos os días debuxando, pero antes os meus debuxos eran garabatos sen calidade artística. E vós preguntaredes: Por que? Por que Ink debuxaba tan mal? Pois a resposta é que era obrigado a debuxar así de mal. Que quen me obrigaba? Chámase Anxiño, ten cinco anos e ódioo profundamente. Despois disto xa deduciriades que son un rotulador (aínda que tamén podería ser un lapis). Mido 15cm, peso 50g e son de cor azul. Nacín en Alemaña, nunha fermosa fábrica de montaxe, xunto aos meus miles e miles de irmáns. Metéronme dentro dunha caixiña de plástico que á súa vez meteron xunto a outras moitas caixas iguais nunha caixa máis grande de cartón que meteron xunto a outras caixas iguais nun avión.

Miniaturas de  R. Dans

Cando aterramos en Santiago mandáronme á papelaría Loli, onde me mercaron os pais de Anxiño. Levaba xa unha semana alí e non o aturaba máis. Por fin deixou de debuxar e durmiu. Esta é a miña oportunidade. A ventá estaba aberta e sen dubidalo tireime ao baleiro. “Este Ink quérese suicidar” estaredes pensando. Pois non. É que estes sopragaitas sen talento viven nun baixo con xardín, e con can. Esquecín o can. Estame comendo con cara de esfameado e antes de que puidese dicir “Socorro!” xa me papou. Non vos vou contar o que vin no interior dese animal por razóns obvias. O que si vos vou dicir é que Lopi, o can, escapou da casa un día de Semana Santa e non sei por que rematou nunha granxa a 100Km da casa dos sopragaitas. Alí foi onde, por así dicilo, me liberou. Aínda me quedan secuelas psicolóxicas daquilo. Grazas a Deus preto da granxa había unha laguiña e alí me lavei e me puxen bonitiño e brillante. Como non tiña outro sitio onde ir metinme na corte e durmín sobre as pallas. Espertoume algo grande e branco con cornos e uns olliño rosas fermosísimos. Era unha cabra. A cabra dixo:

-          Quen es guapo?

-          Son Ink, guapa.

-          E que fai un rotulador coma ti nun sitio coma este?

-          Estaba de viaxe e pasei por aquí.

-          Pois que sorte tiven!

Xa imaxinaredes o que pasou despois. Rosario (a cabra) e eu vivimos un apaixonado romance e decidimos fugarnos xuntos. Un día en Venecia (tardamos moitísimo en chegar) preguntoume se podía facer un debuxo comigo. Cómo lle ía dicir que non á cabritiña dos meus soños! Ao rematar o debuxo quedei abraiado. Representaba unha paisaxe de Venecia e a calidade era impresionante. Despois diso non podía permitir que o talento de Rosario se botase a perder. Presentei os debuxos nunha exposición e foi todo un éxito. Agora somos millonarios, vivimos nunha mansión e temos sete preciosos cabritiños de cor azul.

Aquí remata a miña historia, pero seguro que aínda nos vedes a Rosario e a min na tele. Ata pronto! 

Luis Valencia (2º ESO E)