"Pablo Neruda" bdp.org.a |
Escollidas 15 preguntas fómoslles dando resposta, somos bastantes, así pois había que ir desbotando e quedar cunha resposta para cada pregunta. Ata aquí eramos inocentes. Eis as preguntas con cadansúa resposta definitiva.
1. Onde pode vivir un cego a quen perseguen as abellas?
2. Conta..., a rosa está espida ou só ten ese vestido?
Depende da moda de cada mes.
3. Por que as árbores agochan o esplendor das súas raíces?
Porque son as súas partes íntimas.
4. Quen oe os remordementos do automóbil criminal?
Os cemiterios.
5. Hai algo máis triste no mundo ca un tren inmóbil na chuvia?
Si, o meu padrastro en bañador.
6. Será a vida un peixe preparado para ser paxaro?
Será un peixe con ás e boca redonda.
7. Como se chama ese mes que hai entre nadal e xaneiro?
O mes dos compromisos.
8. Non te enganou a primavera con bicos que non floreceron?
Non, porque nunca os dou en primavera por se acaso florecen en quen non deben.
9. Que cousa alporiza os volcáns que cospen fogo, frío e furia?
O cabaliño do demo.
10. Que dirá da miña poesía quen non tocou o meu sangue?
Que é unha lectura indescifrábel.
11. Que fai unha mosca encadeada nun soneto de Petrarca?
Ser presa da poesía.
12. Un dicionario é un cadaleito ou un panal de mel fechado?
Ningunha das dúas. É unha casa de palabras brillantes.
13. O catro, ¿é catro para todos?, ¿son todos os setes iguais?
Os números non son o meu.
14. Que distancia en metros redondos hai entre o sol e as laranxas?
A mesma que hai entre a lúa e as mazás.
15. As bágoas que non se choran, ¿ónde irán?
Ao mesmo sitio onde saíron, para poder choralas logo.
 |
| De Isidroferrer.com |
O seguinte paso foi sinalar a última palabra de cada resposta e chegados a este punto, máis dun experto escritor xa concluíu que esas palabras deberían formar parte dun novo texto, o derradeiro deste curso, era xuño e as vacacións estaban aí. Ben, pois á fariña.
O demo dirixiuse ao ambulatorio. “Cada vez teño máis traballo” pensou, e era certo, porque ultimamente estábase enchendo o cemiterio de xente que merecía marchar con el.
“Deben ser xa as seis, este mes non paro de madrugar” Isto tamén era verdade, é no verán e a ninguén lle gusta ter que levar almas condenadas ao inferno en bañador, por iso o dos madrugóns. Pero, por moi brillante e inmortal que sexa un, sempre apetece, máis ca madrugar, tomar unhas mazás desas tan ricas que hai na árbore da tentación.
Cando se situou diante do morto en cuestión, observou o seu rostro, coma sempre indescifrábel. Resultaba que o home escribía poesía e acudira a un compromiso co seu editor cando, de repente, caeu redondo dun ataque, un infarto. Que como sabía iso? Ben, os mortos falan e o que inventou o dito, por moi mafioso que fose, tiña razón, máis do que cría.
Segunda vítima, mellor dito, segunda e terceira. Dúas amigas íntimas quedan para beber algo e atragóanse co xeo. Curioso!, pero ben, o meu “logo” é que “a cada un lle chega a súa hora”. Algo farían para merecelo.
Antón Seoane 2º ESO E
 |
| As tres gracias 1963. Colmeiro |
Era o mes das mazás. Estaba eufórica polo bo tempo e tiña que cumprir o meu compromiso con Paolo. Non me desagradaba demasiado, pero á fin e ao cabo era un home vello, de pelo cano, engurrado, coas mans a tremer e os ollos temerosos de ver algo que puidese parar o seu xa lento corazón. Tiña que pasar todo o verán con el, coa súa vellez. Os primeiro días, segundo me dixeran, serían horribles, coma se estivese co mesmo demo. Portaríase mal, non comería e polas noites non durmiría nin deixaría durmir. Pero tanto podía ser o demo coma un anxo. Era un home indescifrábel. Realmente habíame gustar ver a súa reacción cara a min.
Cheguei pola noite, coas estrelas brillantes no ceo. Abríume a filla de Paolo, unha muller gastada polos anos cun anel redondo e enorme no dedo. Detrás dela viña un home con expresión caída. Deben estar verdadeiramente cansos, pensei para min. O home era o marido de Fabiola, a muller gastada, e polo que despois diría Paolo, chamábase Mario. Marcharon deixándome unha libreta cos datos imprescindíbeis de todo o que tiña que facer. Logo de que pecharan a porta, Paolo chamoume. - Xa vou, Paolo, un momentiño! Estaba acabando de colocar as maletas no piso superior. Xa metería as cousas no armario máis tarde. Baixei as escaleiras e fun ata o salón, onde se atopaba el, cuns lentes grandes que lle aumentaban as meniñas e un pequeno libro no colo. - Poderías lelo?, é tan noite que case non vexo.
Díxoo despacio, medio durmido, seguramente triste por quedar só comigo. - De acordo, que páxina queres? - A que máis che guste, todas as frases son fermosas. E así foi. Era un libro de poesía, intentaba ler lentamente e claro para que gozase das palabras, pero nada máis comezar, adormeceu.
- Paolo, Paolo, esperta, tes que durmir na túa cama... Púxose en pé e foi só ata a habitación, realmente estaba forte para ser tan vello.
Tiña pensado levar a Paolo á piscina ao día seguinte, os dous en bañador, que pantomima! Acto seguido, saquei as miñas prendas íntimas e coloqueinas nun caixón, perfectamente ordenadas. A maleta xacía baleira baixo a cama e, eu, encontrábame lendo un libro, coas gafas postas e un vaso de auga na mesa de noite. Quedei durmida.
Á mañá seguinte espertei cedo, ás oito. Preparei o almorzo e fun buscar a Paolo para erguelo. Pero... onde está? Escaparía? Non! isto non me pode estar pasando, o primeiro día e xa non está!
Corrín en bata ata o xardín. Estaba alí, mirando uns paxariños que se bañaban na pequena fonte. Suspiraba melancólico. - Cando espertaches? A pregunta colleume desprevida. - Agora, hai dez minutos, respondín. Miroume aos ollos con aqueles lentes tortos. Suspirou de novo, - Fabiola levántase ás sete e xa tiña o almorzo na mesa. E así esta de consumida, pensei eu. - A partir de mañá erguereime ás sete, xúrocho. Sorriu de forma forzada. - Almorzamos? - Claro.
Mentres o faciamos contoume que tiña pensado ir ao ambulatorio esa tarde. Mágoa, arruinoume o plan da piscina. Mañá -dixo- hai un enterro no cemiterio, preto da casa de Xoana. Xoana? Quen podería ser esa tal Xoana? Tanto ten. E de quen sería o enterro? Daba igual.
Pasaban as horas e aburríame. Levei a Paolo ao ambulatorio, alí atopou unha muller, amiga de Fabiola, tocou varias veces a meixela da muller nun xesto estraño, cando marchamos ela parecía estar mellor. - Paolo, que queres facer? - A estas alturas da vida, nada... Que home máis apagado.
O día seguinte fomos ao enterro, non sabía de quen era e desesperábame. Atopamos a tal Xoana, polo visto un antigo amor de Paolo, a ela tamén lle fixo o xesto na meixela. Que intentaría con iso?
Ao chegar á casa, Paolo deume un agasallo, unha finiña pulseira que comezaba cun peixe rosa, remataba co mesmo peixe e no medio tiña boliñas de cores, verdes e rosas. Foi un detalle precioso, os peixes case parecían brillantes. Deille un bico e fun durmir.
Cheguei pola noite, coas estrelas brillantes no ceo. Abríume a filla de Paolo, unha muller gastada polos anos cun anel redondo e enorme no dedo. Detrás dela viña un home con expresión caída. Deben estar verdadeiramente cansos, pensei para min. O home era o marido de Fabiola, a muller gastada, e polo que despois diría Paolo, chamábase Mario. Marcharon deixándome unha libreta cos datos imprescindíbeis de todo o que tiña que facer. Logo de que pecharan a porta, Paolo chamoume. - Xa vou, Paolo, un momentiño! Estaba acabando de colocar as maletas no piso superior. Xa metería as cousas no armario máis tarde. Baixei as escaleiras e fun ata o salón, onde se atopaba el, cuns lentes grandes que lle aumentaban as meniñas e un pequeno libro no colo. - Poderías lelo?, é tan noite que case non vexo.
Díxoo despacio, medio durmido, seguramente triste por quedar só comigo. - De acordo, que páxina queres? - A que máis che guste, todas as frases son fermosas. E así foi. Era un libro de poesía, intentaba ler lentamente e claro para que gozase das palabras, pero nada máis comezar, adormeceu.
- Paolo, Paolo, esperta, tes que durmir na túa cama... Púxose en pé e foi só ata a habitación, realmente estaba forte para ser tan vello.
Tiña pensado levar a Paolo á piscina ao día seguinte, os dous en bañador, que pantomima! Acto seguido, saquei as miñas prendas íntimas e coloqueinas nun caixón, perfectamente ordenadas. A maleta xacía baleira baixo a cama e, eu, encontrábame lendo un libro, coas gafas postas e un vaso de auga na mesa de noite. Quedei durmida.
Á mañá seguinte espertei cedo, ás oito. Preparei o almorzo e fun buscar a Paolo para erguelo. Pero... onde está? Escaparía? Non! isto non me pode estar pasando, o primeiro día e xa non está!
Corrín en bata ata o xardín. Estaba alí, mirando uns paxariños que se bañaban na pequena fonte. Suspiraba melancólico. - Cando espertaches? A pregunta colleume desprevida. - Agora, hai dez minutos, respondín. Miroume aos ollos con aqueles lentes tortos. Suspirou de novo, - Fabiola levántase ás sete e xa tiña o almorzo na mesa. E así esta de consumida, pensei eu. - A partir de mañá erguereime ás sete, xúrocho. Sorriu de forma forzada. - Almorzamos? - Claro.
Mentres o faciamos contoume que tiña pensado ir ao ambulatorio esa tarde. Mágoa, arruinoume o plan da piscina. Mañá -dixo- hai un enterro no cemiterio, preto da casa de Xoana. Xoana? Quen podería ser esa tal Xoana? Tanto ten. E de quen sería o enterro? Daba igual.
Pasaban as horas e aburríame. Levei a Paolo ao ambulatorio, alí atopou unha muller, amiga de Fabiola, tocou varias veces a meixela da muller nun xesto estraño, cando marchamos ela parecía estar mellor. - Paolo, que queres facer? - A estas alturas da vida, nada... Que home máis apagado.
O día seguinte fomos ao enterro, non sabía de quen era e desesperábame. Atopamos a tal Xoana, polo visto un antigo amor de Paolo, a ela tamén lle fixo o xesto na meixela. Que intentaría con iso?
Ao chegar á casa, Paolo deume un agasallo, unha finiña pulseira que comezaba cun peixe rosa, remataba co mesmo peixe e no medio tiña boliñas de cores, verdes e rosas. Foi un detalle precioso, os peixes case parecían brillantes. Deille un bico e fun durmir.
Á mañá seguinte atopei a Paolo adormecido no sofá, ao lado había unha nota no chan. Espertaríao máis tarde. Collín a nota que, cunha perfecta caligrafía, puña: "Uxía, síntoo moito, pero gastei as miñas últimas forzas na muller do ambulatorio, Fabiola quérea demasiado, e en Xoana, quéroa máis ca a nada. Paseino moi ben contigo, aínda que foron poucos días, non te entristezas, por favor. Utiliza a pulseira coas persoas que queiras, só terás que apertar un pouco as súas meixelas. Grazas de todo corazón. Paolo"
Chorei, chorei coma nunca, dera a súa vida por elas, sen pensalo, apertei as súas meixelas con forza, sentínas frías, estaba morto. Chamei a filla e encargouse de todo. Eu non puidera impedir que pasara todo iso...
Tamar Rodríguez (2º ESO E)
 |
| Imaxe do blog de Arturo Borra |
A poesía é unha dama,
unha dama en bañador,
que toma o sol en praias indescifrábeis
mes tras mes.
Unha dama á que lle contamos
as nosas inquedanzas máis íntimas.
Unha dama de brillantes,
que refulxe cal estrela,
redondo ollo de cristal.
Unha dama sen compromisos,
un espírito libre,
tan intocábel como as mazás da Espérides.
Unha dama que te controla,
demo da mente e da beleza,
que vai aos cemiterios para ler as lápidas.
Unha dama terríbel
que te pode mandar ao ambulatorio
convertido en tolo inútil.
Unha dama festeira,
que baila núa polo meu maxín.
Unha dama que logo de bailar,
repousa sobre ás de anxo,
soñando con fermosos versos.
Unha dama á que deben adorar e temer.
Luis Valencia (2º ESO E)
