CENTÓNS

Un centón é unha composión feita con versos ou fragmentos de versos doutros autores. É un xogo literario que ten tamén a súa complexidade, porque aínda que algún verso se pode recoñecer como pertencente ao outro autor, o poema resultante ten un sentido totalmente diferente, ademais, se está ben feito, dá a impresión dun todo homoxéneo e non simples retallos cosidos por puntadas sen xeito. Por suposto sempre se debe confesar de onde foron tirados os versos.

Se tedes lido outros dos nosos traballos xa suporedes que os versos destes centóns foron collidos de poemas de Celso Emilio, a razón disto tamén está alí. O que agora vos presentamos ao mellor non ten a harmonía do collage que ilustra a entrada, pero estamos satisfeitos de como quedou o experimento.

 De Víktor Gómez

Nesta longa noite

de luz e de escuridá

os meus ollos de neno

son de pedra,

un pozo profundísimo de medo

nas estradas da vida.

O terror anda solto polo mundo

e soño unha  imposíbel alba amante

e vexo cada día

bágoa nosa nos ollos.

José Javier Vázquez (2º ESO E)

(Versos procedentes dos seguintes poemas: “O medo”, “Longa noite de pedra”, “Coromoto”, “O can danado”, “Nai”, ”O árbol”,  “Ao   lonxe, Ourense ” .

"Romaría galega" (1960) Urbano Lugrís

                       

A noite, espello de auga fría,

dunha tristura aceda,

vai coa lúa,

por camiños de romaxes

con grave e tristeiro son.

A noite envolta en farrapos,

déitase nos piñeirales,

i o vento que rebulía,

ventiño de doce gaita

por fin está calado.

Luis Valencia (2º ESO E)

(Versos procedentes dos seguintes poemas:  “O can danado”, “Deitado  frente ao mar”, “Cantiga pra durmir a un neno”, “Romance de cego”, “O locutor”.

                        

VIAXE A LUGO

Así recibía Lugo á primeira quenda de alumnos  de 2º ESO do IES Blanco Amor. Diredes, Vaia tempiño que tiveron! Nós dirémosvos que estes foron os que tiveron sorte, porque, de cando en vez, escampaba. A segunda quenda foi a menos afortunada, ese día choveu a Deus dar ata que volveron para Ourense. Con todo, tanto os que foron o primeiro día, coma os que foron o segundo concordan en que o pasaron moi ben, que lles encantou a actividade das Rutas literarias polo museo e o que viron da cidade. Grazas ás profesoras que os acompañaron: Isabel, Teresa, Avelina e Mónica, sen vós non sería posíbel.

Recollemos aquí as impresións que, da viaxe, nos deixaron algúns compañeiros. Manuel, dos que foron na 1ª quenda, foi tamén autor dalgunhas fotos, a el e a Mónica dámoslles as grazas.

Xa vedes que escampaba

A viaxe foi moi divertida e tamén interesante e, aínda  que aprendemos moitas cousas sobre Lugo e algúns dos seus monumentos, a min o que máis me gustou foi ir ao museo, alí vimos cousas que saían no libro, o claustro, por exemplo, que só nolo deixaron ver un momentiño ao saír; tamén vimos outras que non saían. Non vimos moitas salas porque tiñamos que facer unha actividade por equipos, quen tivese o menor número de erros gañaba. O bo foi que gañamos nós (Xacobe, Pablo J., Pablo L., Carlos e mais eu) Déronnos como premio "o boli da vitoria"

Tamén fomos a unha exposición audiovisual onde explicaban cousas da muralla e outros monumentos. Despois era a hora de xantar, tiñamos dúas horas e aproveitamos para seguir vendo algo máis. A pena foi que non atopamos ningunha tenda de recordos de Lugo, eu quería mercar un. Fomos tamén á catedral e algúns perdéronse e aquí como premio tiveron unha redacción sobre a catedral de Lugo que lles puxo a profesora de Sociais por perderse. Foi unha viaxe estupenda!

Manuel A. Gómez (2º ESO C)

Todos esperabamos que non chovese e iso parecía porque polo camiño ía un día espléndido, pero en canto chegamos alí, comezou a chover dunha maneira brutal.
Visitamos o Museo Provincial, o Centro Interactivo da Muralla, a catedral e logo paramos un pouco na muralla.
Ao chegar dividíronnos en dous grupos (cousa que non me gustou nada); eu fun co meu grupo ao Centro Interactivo. Estaba repleto de pantallas e ordenadores que podiamos manipular con total liberdade. Despois fomos á catedral.
A catedral é preciosa, gustoume moito, pero estaban arranxando algo e por zonas cheiraba tan mal que daban ganas de saír correndo.
Cando saímos seguía a chover e fomos cara ao museo. Estaba cheo de cousas impresionantes que non vira na miña vida: ourivería, cadros, esculturas e antigüidades fascinantes. Fixemos a actividade e enseguidiña nos tivemos que ir, aínda que eu quedara con ganas de máis. Comemos e paseamos un pouco pola muralla, pero chovía moito e collemos o autobús de volta para a casa antes do previsto.

Xenxo Vázquez (2º ESO E)

 O día, peor, non puido estar

 Ás oito e media da mañá, a miña clase, 2º A, e outros dous grupos máis partimos de excursión a Lugo. Chegamos sobre as dez e o primeiro que fomos ver foi o museo. Ao entrar, aquilo pareceume un lugar pequeno, pero despois, cando me deron un plano do edificio, para realizar unhas actividades relacionadas con Contos do museo, souben que estaba equivocada e que era máis grande do que cría. Tiña máis de vinte salas, era incrible. A actividade que nos propuxeron encantoume, foi divertidísima, consistía en responder a 22 preguntas, relacionadas cos obxectos do museo ou cun dos capítulos do libro, o que che tocase, a nós tocounos "Un trasno do museo no Tour de Francia". Tiñámolas que responder en media hora, así que deberiamos ser moi rápidos. A cousa foi que gañamos, fomos o grupo que máis respostas ben tiña e déronnos un agasallo.

Ao rematar a visita ao museo dirixímonos ao Centro de Interpretación da Muralla, onde nos divertimos con xogos interactivos. Máis tarde visitamos a catedral, moi bonita por certo.

En toda a mañá non parou de chover, pero pasámolo ben igualmente. Logo metémonos en algo parecido a unha carpa de pedra no parque, para comer e ao acabar fomos de compras. Ás catro volvemos para Ourense. O único malo foi que enfermei pola auga e o frío que pasamos.

Carla Alonso (2º ESO A)

ESCRITA LIBRE

march.es

A escrita libre, nunha das súas múltiples variantes busca que nos deixemos levar pola melodía, que nos centremos nas sensacións que esta provoca para que o texto flúa libremente e sen ataduras. Pero nós non nos permitimos tanta liberdade, as nosas melodías tiñan texto, o de tres poemas de Celso Emilio Ferreiro: " Eu en ti", "María Soliña" e "Irmaus" ;  o primeiro de O soño sulagado e os outros dous de Longa noite de pedra. Estes que vedes a continuación son algúns dos textos que eses poemas musicados inspiraron.

fondosni.com

"Eu en ti"

                 

Busqueite alá por onde puiden, ollos ansiosos, encontreite.

Chameite para que viñeses a min, pero ti querías quedar na túa fortaleza.

Pero namoreite, no pequeño momento en que miraches pola opaca abertura dunha ventá.

Mostráchesme o teu castelo que non tardou en rechamarse e ser noso.

E dende aquela non te volvín buscar; non volvín chamarte, aínda que si pronunciei o teu nome coa alegría posta en cada letra.

Pero aínda hoxe sigo namorándote.

                                                         Beatriz Fdez (2º ESO E)

"María Soliña"

"Maria Soliña" (Xaime Quessada)

 A música comeza, escribo sen pensar. María Soliña, a bruxa de Cangas, María, a pobre tola que nada tiña porque todo llo arrebataran, a que máis tarde morrería queimada. Pobre vida a desta muller! Que tristeza me transmiten melodía e texto. O poema remata.

                           Carla Alonso (2º ESO A)

O sol comeza o seu descenso. A lúa e as estrelas invaden o ceo e a súa luz fai refulxir a area da praia. As ondas do mar, eternas bailarinas, parecen furiosos guerreiros esa noite. No areal , de forma espantosa, érguese unha columna de fume. Atada,  no centro da fogueira, ela berraba, incapaz de reprimir a dor. O fume da fogueira introdúcese nos seus pulmóns. Mentres, amargas bágoas caen dos seus ollos. A xente que rodea a fogueira goza desa horrible morte. Finalmente o fume deixa inconsciente a muller que se abandona a ese soño escuro e eterno que é a morte e o seu corpo consómese nas lapas. 

                             Luis Valencia (2º ESO E)

                                                                                                                                                                                                                            

"Irmaus"

taringa.net

  Todos somos iguais, dá igual como sexamos por fóra: brancos, negros, baixos, altos, indíxenas, mestizos. Todos temos algo en común. Pode ser que moitos non se decaten do unidos que estamos. Aínda sendo tantos, aínda sen coñecernos, aínda tendo distintos rasgos, pegadas, antepasados... sempre seremos irmáns da mesma terra. Todos sentimos a mesma dor, todos temos os mesmos dereitos, todos somos humanos.

                                                                        Lourdes Domínguez (2º ESO E) 

EU ESCRIBO, ELA ESCRIBE...

Gianni Rodari

                                                                         

Celso Emilio Ferreiro

                                                                                                                         

Presentámosvos agora un grupo de pequenos textos que son creación nosa, si, pero para os que contamos con dúas  importantes axudas: Celso Emilio, ás veces, e Gianni Rodari sempre. Son exercicios preliminares, borradores para irnos adestrando, mais teñen o valor de ser "os nosos  textos" e cobrarán o seu auténtico sentido cando pasado o tempo os volvamos ler. Aquí quedan só algunhas mostras, temos máis.

Sabedes o que é un lipograma? É un texto en que se evita deliberadamente unha letra. Vede algún dos que fixemos na aula. 

Esta compañeira inspirouse no seu texto sen m, na Crónica da Coca-Cola de Celso Emilio Ferreiro. Podedes ler o poema na selección de textos que xa temos mencionado.

neverbot.com

É unha historia ben graciosa, contada por un gran poeta galego. Cal é a historia? A da Coca- Cola.

Neste escrito alúdese á Coca-Cola así: escuro xarope ben xelado. Dinos desta bebida que ten unha grandeza que se pode verificar con estatísticas. Por se acaso quedan dúbidas inspeccione: se se xuntasen tódalas botellas fabricadas (deitadas en ringleira) darían a volta á terra unha gran cantidade de veces. Se todas as botellas fosen repartidas de xeito equitativo entre as xentes… cantas para cada un? Daríalle un infarto se llo dixese. E de derradeiro, se tódalas botellas se fundisen nunha, a resultante sería xigantesca. Celso E. fálanos de que este produto é exportado a cincocentos países soberáns, unha barbaridade de botellas cada día. Pero a graza do escrito atópase ao final, cando o autor di que o cocacolonizador que o cocacolonizou bon     cocacolonizador ten sido.

                                        Iria Álvarez (2º ESO A)

Outro alumno da mesma aula eliminou temén o m, pero desta volta dos seus versos, nos que tamén está presente Celso Emilio. Son as nosas aportacións á conmemoración dos cen anos do seu nacemento.

                              

A poesía é un aparello                                                           

que serve para expresar a realidade,                   

blogs.elcomercio.pe

iso é o que dicía o poeta                                          

de Celanova.                                    

Porque unha poesía pode                                       

servir de idea e coa idea                                   

el crea unha invención.

Letras que teñen palabras,

palabras que teñen oracións,

oracións que teñen cancións,

cada poesía é un universo

e ese universo está escrito

nuns versos.

          

                                                                                                           Adrián Ares (2º ESO A)

E un tautograma, sabedes? É un texto en que todas as palabras comezan pola mesma letra. Aquí tedes tres exemplos, o primeiro deles inspirado na figura de Celso Emilio:

  

Contigo Celso, Celanova clama cancións. Cuestións creativas, científicas, correspondidas, con culpables, conflitivas, conscientes confíns creativos. Como ceder con chantaxes?

            

                                                      Eva Feijoo (2º ESO A)

                                                      
                               

   Doncela do día

  da dolorosa despedida,                                   

  daniña, desesperada, 

  desobedeces distintos donos.                                                                                                        

                                                

                                             
   Do devezo de distraerte,
   despeitearte,   desocuparte.

   Despois desnórtasnos,

   deixándonos descubrirte.

    Disipáronse dous destinos distintos

    deixando dor, días delirantes.

                                                       

                                                                                         Uxía Argibay (2º ESO A)

Antes andando aliviaba a alma, a anatomía apenas asombraba anacos afogados. Activábase aparellándose  a algunha alma andante. Amañecía, acabábanse abrazando. Agora...

                                                                      Adrián Ares (2º ESO A)

A escrita alfabética non ten moito misterio, verdade?. Tamén a practicamos. Presentámosvos os resultados. 

Inspirado no poema "O árbol" de Celso Emilio Ferreiro da selección do autor  temos este texto que acompañamos dunha foto feita por Marina:

 

 

 Árbore  bagoenta, caída, defunta. El fixo gozar harmonía, inspiración. Logrou magnificamente narrar, ñapar os poemas que reflicten sentimentos, transformando urnas vacuas xa zarradas.

                                                                              

                                                                                         Rubén Yáñez (2º ESO E)

demibalconatuventana.blogspot.co

 Abandonada busco como deixar esta febril gaiola hinóptica. Inquedamente, lógroo, mentres non oio, porque quero resignarme sen tomar un verdadeiro xiro zangado.
                                                  

                                      Tamar Rguez (2º ESO E)