Hai unha chea de anos a nosa profesora de Lingua mandounos ler Memorias dun neno labrego. Eu son desa xeración que se iniciou na lectura en galego con esta obra. Para min ten por tanto un valor afectivo que hai que engadir ao do propio texto.
Anos despois vinme eu mesma na tarefa de ter que escoller unha lectura para os meus alumnos. Nunca me decidín pola historia de Balbino. Sempre lle tiven medo. Se eu, que me criara no perímetro rural da cidade de Ourense, xa non partillaba máis ca algunhas vivencias do neno, como veriades vós ese mundo. Quizais non desexaba averigualo.
Este ano alguén máis valente ca min propuxo o libro. Sígolle tendo medo, pero agora xa coa esperanza de que ao ler vexades que o neno foi máis alá do seu tempo e do seu contexto. Que as memorias son unha homenaxe ao noso país, a un xeito de vida e á nosa dignidade como galegos. A dedicatoria do autor di: A todos os nenos que falan galego. Gustaría de que vós vos sentísedes incluídos.
Información sobre a obra aquí
Este ano alguén máis valente ca min propuxo o libro. Sígolle tendo medo, pero agora xa coa esperanza de que ao ler vexades que o neno foi máis alá do seu tempo e do seu contexto. Que as memorias son unha homenaxe ao noso país, a un xeito de vida e á nosa dignidade como galegos. A dedicatoria do autor di: A todos os nenos que falan galego. Gustaría de que vós vos sentísedes incluídos.
Información sobre a obra aquí
