Ultimamente dáme moito por ocupar o tempo libre de que dispoño coa absurda tarefa de rememorar lugares que visitei, persoas que coñecín e non volveron pasar pola miña vida, datas inútiles, acontecementos pasados e en igual medida intrascendentes... Todos, supoño, temos as nosas teimas, as nosas obsesións e os nosos medos.
Un deses lugares é o Alentejo. E un deses acontecementos é unha festa dos maios en que participamos un grupo de nenos. Nin gañamos nin seguramente o mereciamos, pero aínda podo sentir o sabor da decepción. A nosa memoria é ben curiosa. Sempre hai algo que chama á porta da lembranza, neste caso foi o vídeo e os versos de Curros destes días.
Aí vén o maio
de frores cuberto
puxéronse á porta
cantándome os nenos
os puchos furados
pra min estendendo
pedíronme crocas
dos meus castiñeiros
Pasai rapaciños
calados e quedos
que o que é polo de hoxe
que darvos non teño
eu sonvos o probe:
o povo galego
pra min non hai maio,
pra min sempre é inverno.
Cando eu me atopare
de donos liberto
que o pan non mo quiten,
trabucos e préstemos
que, coma os do abade,
frorezan meus eidos
chegado haberá entón
o maio que eu quero.
de frores cuberto
puxéronse á porta
cantándome os nenos
os puchos furados
pra min estendendo
pedíronme crocas
dos meus castiñeiros
Pasai rapaciños
calados e quedos
que o que é polo de hoxe
que darvos non teño
eu sonvos o probe:
o povo galego
pra min non hai maio,
pra min sempre é inverno.
Cando eu me atopare
de donos liberto
que o pan non mo quiten,
trabucos e préstemos
que, coma os do abade,
frorezan meus eidos
chegado haberá entón
o maio que eu quero.
Queredes castañas
dos meus castiñeiros?...
Cantádeme un maio
sin bruxas nin demos:
Un maio sin segas,
usuras nin preitos.
Sin quintas, nin portas,
nin foros, nin cregos.
dos meus castiñeiros?...
Cantádeme un maio
sin bruxas nin demos:
Un maio sin segas,
usuras nin preitos.
Sin quintas, nin portas,
nin foros, nin cregos.
Espero sigades collendo con humor todos os olvidos.
