[…] Crebouse a paz coma un
fío
Nos dentes fríos de abril.
Perdido no remuíño,
Xa non hai piedade para min!
Ti, cabelos de ouro e
de aire,
Nena, en que ceio te vin?
Chuchoume unha meiga os
ollos,
Ti xa non es metá de ti. […]
A algún de vós cadráronlle estes versos nesa proposta de ilustrardes poemas de Díaz Castro. Parecéronvos dífíciles, sobre todo, na segunda estrofa. Non o son tanto se lemos o poema enteiro.
Estes son versos anguriados, abril móstrase invernal, non ten a ledicia da primavera. O poeta séntese perdido, xa non lembra, xa non ve o rostro do amor. Nada existe para el, nin o perdón. Con todo lede o poema, veredes que ao final sempre sae o sol.
Estes son versos anguriados, abril móstrase invernal, non ten a ledicia da primavera. O poeta séntese perdido, xa non lembra, xa non ve o rostro do amor. Nada existe para el, nin o perdón. Con todo lede o poema, veredes que ao final sempre sae o sol.
