Un día descubrín emocionada que compartía un segredo con Fernando Namora. Se alguén me dixese naquel momento que acabaría por revelalo, tomaríao por tolo. Pero o tempo que nos trae unhas cousas, leva tamén outras. E, neste caso, por riba da reserva do íntimo está a beleza das palabras do escritor de Coímbra.
Meu pai tiña sandalias de vento
só agora o sei
Tiña sandalias de vento e isto nin sequera é unha maneira de falar
andaba por lonxe os ollos fuxidos a expresión en ningures.
[...]
Andaba por lonxe ou sentiámolo lonxe
vén ser o mesmo
e no entanto viámolo sempre alí plantado coa inmobilidade absorta
no cepo de carballo veteado de negro
ao que o caruncho comera o miolo
como as lagartas baleiran as mazás
estrañamente quieto murcho resignado
no seu estraño vagar
os ollos augados nunha tristeza que hoxe me doe
coma unha chamada perdida unha coraxe abortada
A ausencia era tan de mágoa urdida tan de fracaso tinguida
A ausencia era
altiva e desolada altiva e triste sobre todo triste tristeza sen tristeza solemne e irremediada
só agora o sei
[...]
