ESCRITA LIBRE

march.es

A escrita libre, nunha das súas múltiples variantes busca que nos deixemos levar pola melodía, que nos centremos nas sensacións que esta provoca para que o texto flúa libremente e sen ataduras. Pero nós non nos permitimos tanta liberdade, as nosas melodías tiñan texto, o de tres poemas de Celso Emilio Ferreiro: " Eu en ti", "María Soliña" e "Irmaus" ;  o primeiro de O soño sulagado e os outros dous de Longa noite de pedra. Estes que vedes a continuación son algúns dos textos que eses poemas musicados inspiraron.

fondosni.com

"Eu en ti"

                 

Busqueite alá por onde puiden, ollos ansiosos, encontreite.

Chameite para que viñeses a min, pero ti querías quedar na túa fortaleza.

Pero namoreite, no pequeño momento en que miraches pola opaca abertura dunha ventá.

Mostráchesme o teu castelo que non tardou en rechamarse e ser noso.

E dende aquela non te volvín buscar; non volvín chamarte, aínda que si pronunciei o teu nome coa alegría posta en cada letra.

Pero aínda hoxe sigo namorándote.

                                                         Beatriz Fdez (2º ESO E)

"María Soliña"

"Maria Soliña" (Xaime Quessada)

 A música comeza, escribo sen pensar. María Soliña, a bruxa de Cangas, María, a pobre tola que nada tiña porque todo llo arrebataran, a que máis tarde morrería queimada. Pobre vida a desta muller! Que tristeza me transmiten melodía e texto. O poema remata.

                           Carla Alonso (2º ESO A)

O sol comeza o seu descenso. A lúa e as estrelas invaden o ceo e a súa luz fai refulxir a area da praia. As ondas do mar, eternas bailarinas, parecen furiosos guerreiros esa noite. No areal , de forma espantosa, érguese unha columna de fume. Atada,  no centro da fogueira, ela berraba, incapaz de reprimir a dor. O fume da fogueira introdúcese nos seus pulmóns. Mentres, amargas bágoas caen dos seus ollos. A xente que rodea a fogueira goza desa horrible morte. Finalmente o fume deixa inconsciente a muller que se abandona a ese soño escuro e eterno que é a morte e o seu corpo consómese nas lapas. 

                             Luis Valencia (2º ESO E)

                                                                                                                                                                                                                            

"Irmaus"

taringa.net

  Todos somos iguais, dá igual como sexamos por fóra: brancos, negros, baixos, altos, indíxenas, mestizos. Todos temos algo en común. Pode ser que moitos non se decaten do unidos que estamos. Aínda sendo tantos, aínda sen coñecernos, aínda tendo distintos rasgos, pegadas, antepasados... sempre seremos irmáns da mesma terra. Todos sentimos a mesma dor, todos temos os mesmos dereitos, todos somos humanos.

                                                                        Lourdes Domínguez (2º ESO E)