O CADÁVER EXQUISITO

"O pracer do Baño" (1943) Granell

O cadáver exquisito é unha composición lúdica produto da colaboración de varias persoas, que contén elementos da autoría de todas elas. A composición final posiblemente saia cunha intencionalidade ben diferente á que quixo darlle cada un, pero esas son as regras.

Hai moitas maneiras de pór en práctica este xogo. Nós fixémolo coa técnica dos surrealistas franceses, pero hai moitas variantes, hoxe é un dos xogos literarios que máis se practica na rede.

O procedemento foi o seguinte: Os alumnos escriben tres versos procurando concentrar a súa mensaxe no terceiro; dobran o papel deixando ler o último, pásanllo ao compañeiro. Reciben outro.Len o verso visíbel do compañeiro e escriben outros tres; dobran, pasan... Ata o final da fila.

Cando lles volve o seu papel, len todo: reflexionan, manipulan, rematan o poema...Leno para toda a aula. Eliximos un de entre todos (Resultou difícil, non nos convencía ningún)

A seguir traballamos de novo en pequeno grupo elaborando un poema común a partir dos acertos do cadáver de cadaquén. Lemos.

Procuramos en grande grupo o poema da aula. Vanse escribindo os acertos de cada grupo. Lemos todo, eleximos un verso para comezar, buscamos outro que lle cadre para seguir, reflexionamos, ordenamos, reordenamos, concordamos tempos, números, persoas, axustamos xéneros... Seguimos, outro verso, a ver cal lle pode cadrar agora, outro, un máis. E xa temos un novo poema.

Foto de J. Cameron do Blog De L. Giordani

A un alumno chegoulle este texto e foi o que se decidiu “indultar”.

O lapis escribía,

a goma borraba

o que a rapaza ilusionada inventaba.

Pero non sabía que  sufrimento a agardaba

e a rapaza que aínda cría nas fadas,

un día descubriu a verdade

e unha profunda tristeza a inundou.

O tempo pasou,

todo repousou

nun lugar mellor.

Para sempre.

 Cos anacos de todos construímos o seguinte poema:

Non hai estrelas,

non podo velas.

Cando alumean o meu corazón brilla,

non sei que facer,

non sei que escribir.

Ela era a máis amada,

pero vin unha bágoa.

Ai! Meu Deus,

que cousas ves!

É outono, fría estación,

as anduriñas vanse,

as follas caen,

caen no outono

e ás veces son esquecidas.

Tristes paisaxes ennegrecidas,

sinto o horrible fastío

de que faltas

e faise máis intenso o frío.

Alumnos (2º ESOA)